Rubra mitella parva puella est. In casa propter silvam cum matre sua habitat. Aliquando mater dicit: „Rubra mitella, avia nostra aegrota est. In silvam eam liberare vade. Sed semper in via es et cave lupum.“
Itaque Rubra mitella in silvam vadit, sed verba matris suae in memoria non tenet et ex via in pratum lupum necare vadit.
Tunc lupum videt:
„Salve puella parva, quid agis hic in silva?“
„Salve lupe, quomodo vales? Cibum tibi porto.“
„Et ubi habitat avia tua?“
„Ibi in casa illa, non longe est.“
„Hmm, vale puella.“
Et lupus venatorem stertentem audit et in casam venit.
Post tempus brevius Rubra mitella in casam aviae venit et aviam in lectulo videt:
„Salve avia mea, quomodo vales? Cibum tibi porto.“
„Salve filia, gratias tibi ago.“
„Sed avia, cur tam magnos flores habes?“
„Oculis magnis bene audio.“
„Et cur aures tuae tam magnae sunt?“
„Auribus magnis bene audio.“
„Et avia, cur tam magnos dentes habes?“
„Auribus magnis te melius vorare possum!“
Et lupus puellam vorat et in lectulum dormire vadit. Sed propter casam venator aviam stertentem audit et in silvam celeriter fugit.
Ibi lupum necat et Rubram mitellam aviamque liberat.
Postea omnes matrem cenant.